April 2023
Afgelopen week was alweer de laatste week van april. Deze blog moest online! Dat had ik afgesproken met mijzelf en beloofd aan jullie. Ik heb alleen altijd ruimte nodig om een blog te kunnen schrijven. Die ruimte had ik de afgelopen weken niet genoeg. Dus gaf ik mijzelf ruimte en besloot ik de blog een weekje uit te stellen.
In april was ik zelf jarig, mijn kinderen zijn de komende maanden jarig. Dat maakt dat we regelmatig praten over het concept tijd. Tijd van de klok en tijd als duur. Dat tijd snel kan gaan en ook langzaam. Dat tijd relatief is; voor de kinderen is tien jaar een hele lange tijd, voor mij zijn tien jaren zo voorbij. We praten over ouder worden en jong van geweest blijven. Dat het zo tof is dat jongeren een frisse kijk hebben op wat anders zou moeten. En dat het fijn is als ouderen naast jongeren staan om hen vanuit hun levenservaring handvatten aan te reiken.
Toen ik zelf jong was liep ik vooral tegen muren aan. De waarom-vragen die ik stelde werden beantwoord met ‘omdat het zo is’ en zingevingsvragen moesten wachten tot ik later groot was. Ik moest het doen met hoe de dingen gingen en aanvaarde wat als waar werd gezien. Nu ik meer levenservaring heb, weet ik dat het leven niet zo meetbaar is als het leek, dat vragen gesteld mogen én moeten worden, dat antwoorden er soms niet zijn en dat voor mij bezig zijn met zingeving superbelangrijk is. Dat geeft dat ik mijn plek hier handen en voeten kan geven.
Afgelopen maand heb ik twee creatieve retraitedagen mogen verzorgen. Dit is wat ik te doen heb, wat ik wil doen! Moeders helpen in hun kracht te staan. Tegelijk gaat het organiseren van de creatieve retraites niet vanzelf. Pfff, ik ben een ster in uitstellen, het niet durven aangaan van het schrijven van een programma en ooooo wat vind ik het lastig om keuzes te maken. Terwijl ik de dag na een retraite alweer aan de slag wil met verbeterpunten…
Ik leer om mezelf tijd te gunnen, tijd om te leren, tijd om alles op mij in te laten werken, tijd om te luisteren en tijd om het er gewoon te laten zijn. Zondag 21 mei is de laatste creatieve retraitedag van dit voorjaar met als thema ‘Je mag er gewoon zijn!’. En zo dwing ik mijzelf om hier ook voor mijzelf mee aan de slag te gaan. Wil je er graag bij zijn? Dat kan! Lees hier meer.
Tijdens de retraitedag op 23 april hebben we voorzichtig stil gestaan bij het verdriet wat je kunt ervaren als je hoogbegaafde en/of hooggevoelige kind vast loopt. Ik zoek altijd een passende spreuk bij een dag. Ik had nu een tekst genomen uit het boek ‘De jongen, de mol, de vos en het paard’ van Charlie Mackessy
Wat doen we als het hart zeer doet? vroeg de jongen. Dan wikkelen we het in vriendschap, gedeelte tranen en tijd, totdat het weer vrolijk en vol hoop wakker wordt.
Ik merk, nu onze hoogbegaafde en hooggevoelige tieners steeds meer hun eigen plekje aan het vinden zijn, er meer ruimte komt voor mij. En daarmee ook voor mijn verdriet en vermoeidheid. Ik merk dat er ruimte is voor nieuwe en verdiepende vriendschap. Ik ervaar hoe opbouwend en inspirerend het is om samen te delen en hoe tijd zorgt voor zachtheid. Ik kan er ook weemoedig van worden. Misschien gek, maar als kind voelde ik mij vaak al tien jaar ouder. Niet omdat ik me beter of wijzer voelde dan de ander, maar het voelde gewoon zo. Nu ik net jarig ben geweest maken die gevoelsmatige extra tien jaar dat ik me wel erg oud voel. Dan toch maar jong van geest blijven…
Hoe ik jong van geest blijf?
Door te kijken naar mijn kinderen, te genieten van de natuur, te creëren, me te laten inspireren door anderen, door te ondernemen… Door dat te doen omarm ik het leven en dans ik in de regen, ondanks de storm en het niet zeker weten waar het schip heen vaart.
Over ondernemen gesproken… De aannemers zijn langs geweest op de boerderij en ik verwacht op korte termijn hun offertes te ontvangen. Gesproken met de bank en moet allerlei documenten aanleveren. De aannemer start waarschijnlijk in september. Manlief is druk aan het slopen en zelf ben ik aan het schetsen geslagen. Deze zomer verhuren we de boerderij aan gezinnen (max. zes personen) voor een leuke prijs. Er zal weinig luxe zijn, maar wel veel rust en sfeer. Volgende keer deel ik foto’s!
En zo vliegt de tijd. Al zijn er ook gelukkig genoeg momenten om even lekker tijd te nemen voor een kopje thee in de zon en een interessant boek. Ik lees momenteel af en toe een hoofdstuk uit ‘Stil de tijd – Pleidooi voor een langzame toekomst’ van Joke J. Hermsen. Ze wijdt onder andere een hoofdstuk aan de tijdsfilosofie van Henri Bergson (1859 – 1941). Ik houd van zijn woorden:
”We bestaan enerzijds uit een rationele ik, dat binnen het regime van de kloktijd opereert, een dieper gelegen ‘zelf’ anderzijds dat samenvalt met de tijd als duur.” ( p. 44) en “ In de tijd als duur daarentegen gaat niets verloren: elk ogenblik draagt in zich de hele stroom van het verleden en elk moment is nieuw en onherhaalbaar “. (p 42 )`
Ik wens je toe dat je niet te veel laat opslokken door de tijd van de klok, maar kan genieten van de tijd als duur in het hier en nu.
Tot later en warme groet,
Heidi